Imaxina semellante bofetada de calor que semella mesmo lume... xa me dixeran, todo o mundo, -alí hai calor e máis calor, mais eu pensei que aqueloo era o motor do avión... imaxina,
Imaxina o que se sinte cando es dunha aldeiña de serra, de f´rio e de choiva, cando nunca vías a posibilidade de facer unha viaxe nestes termos... imaxina.


Abro os ollos con todo, sáeme o sorrios con todo, porque todo é diferente, ata o cotiá.

Hai unha chea de cores, tódalas que podes imaxinar, por todas partes. Cor. Si, haina, están adorntando igrexas, prazas, tendas, roupas, patios, casas,...
Hai cheiros, moitos e diferentes, algúns que nunca sentira, picantes, doces, amargos e húmidos. De calor e de chioiva, de coches e de xentes, de herbas e de frores.
E, moito máis, hai ruído, moitas voces, moita música, moitos carros e camións, autobuses e máis coches.
Hai xentes, seica descenden dos olmecas que, seica se mesturaron despois con outras xentes europeas. Hainas altas, baixas, gordas, fracas, morenas, brancas; pero sobre todo, amables, alegres e colaborativas.
Hai sabores a mil froitas de cores, a frijoles, a picante e a doce.
Hai ritmo desde primeira hora da mañá.
Hai monte, hai árbores e orquídeas en todo lugar onde cheguen os ollos.
Hai devoción, igrexas cheas de xente un xoves ás sete da tarde e tres curas dirixindo.
Hai néboa e choiva á noitiña que refresca a calor da mañá.
Hai jaranas e outros instrumentos, xente que canta acompañando o seu son e lembrando os cantos populares de veracruz aos qu eaínda non tiven tempo de lles aprender o nome.
E hai aroma a café...mmm e a todo o que me queda por descubrir...