A huevo!! ou chingue me lleve!!

Como nos comunicamos?? Esta é unha gran pregunta da que levamos falando Emilia (a persoa que me está acollendo como se fora da miña familia...e por se le isto aproveito para darlle mil graciñas) e mais eu desde que cheguei.
A pesar de falar o mesmo idioma, rimos, rimos moito porque hai palabras moooooi diferentes, ou as mesmas con significados moi distintos.
Por iso hoxe aprendín estas dúas novas expresións: a huevo!! recomendada enormemente por Caro, outro gran contacto mexicano do que seguro que ides ter máis novas. Este termo non signifca o mesmo que na lonxana iberia, non. É unha expresión ben positiva que se di cando logras algo e hoxe aprendina a utilizar cando conseguín mercar (non a un prezo moi popular e cunha pegada ecolóxica bastante elevada...) un aceite de oliva tragable para poder descansa, de vez en cando, dos condimentos mexicanos que mancaron algo o meu estómago durante esta semana. Vin a botella no estante, acerqueime, vin que era unha marca que recoñecía e que era virxe extra e... a huevo!!! (safada!!)
Pero, cousas de persoas con acceso a tarxetas de crédito, tentei pagar a miña compra (necesitaba algunhas cousiñas máis) coa miña flamante visa recén estrenada, contratada específicamente para a ocasión (xa que as comisións bancarias son... non vos facedes unha idea, case levo gastado neso tanto como no resto de cousas... en fin) e chingue me lleve, güei!!, non me acepta, por segunda vez, a miña flamante visa elctrón super moderna que te cagas!!!
O verbo chingar, seica é tan recoñecido que ata un diccionario sobre chingaderías atopamos, tanto que se usa neste país...
Esa é a diferenza exacta entre estas dúas fermosas expresións do México profundo, utilizadas e cedidas amablemente por Emilia e Caro, na fugaz visita de achegamento a Xalapa, que mañá coñecerei máis en detenimento e da que recibiredes boa información xa que pinta moi, pero que moi ben. Máis cores,cheiros e sabores... seguirei informando.
Aquí vos deixo unha imaxe destas dúas compañeiras que me están acollendo con tanta alegría, paciencia e simpatía.
Preséntovos a Emilia e Caro: