Dende a miña casa

Cando cheguei a Coatepec marabilloume o colorido das súas rúas. Todas as casas están pintadas de cores que lle dan ao lugar un toque tan alegre que me despertou os sentidos, tal e como vos contei na primeira intervención deste blogue.
Na miña casa fai calor, hoxe máis que nunca e nin siquera dende a terraciña podo escapar.
Alí, na terraza lavo a roupa e téndoa despois, fágoo polas mañás antes de ir a traballar, porque aquí a partir das sete non durme ninguén. O ximnasio que teño debaixo pón en marcha a todas esas mulleres a primeiriña hora e, cando volvo a tarde, seguen a bailar, berrando e contentas, acompasadas.
A miña casa non é moi bonita...pero dende ela vese o cerro das culebras ou Coatepec se o dicimos en náhuatl ou mexicatlahtolli. Noutra ocasión falaremos máis polo miúdo deste cerro.


E a luz, canta luz hai aiquí, e máis agora, nestes días tan quentes nos que non baixa a néboa e o sol é branco e intenso, tanto que fai que ata as frores parezan doutra cor, aínda que ben sei que son as mesmas que temos alá: xeranios, pensamentos, etc, agás, claro está, das orquídeas, das que tamén vos contarei (prometido César).
En Coatepec están todas as casas pintadas de cores, gústanlles as cores, e hai dúas igrexas grandes no centro e o edificio do Concello, amarelo, imponente.
As torres da igrexa vense dende a miña terraza. Gústame velas por riba dos telladiños das casas baixiñas nas que viven estas xentes.

















E que me dicides da miña neveira, ata os pexegos saben diferente!!

Bo proveito!!